Mevcut literatüre odaklanarak alandaki ilerlemeyi, yönünü ve güncel eğilimleri tespit etmeye çalışan araştırmalar öz yansıtıcı çalışmalar olarak adlandırılmaktadır. İletişim alanına yönelen öz yansıtıcı bir çalışma olarak bu araştırmada Türkiye’de yayınlanan ve ESCI indeksinde taranan Connectist: Istanbul University Journal of Communication Sciences, İlef Dergisi ve Türkiye İletişim Araştırmaları Dergisi ele alınarak 2020-2022 yılları arasında yayınlanan araştırma makaleleri önce bibliyometrik analiz, ardından içerik analizi tekniği ile iki aşamada incelemiştir. Böylece 2023 Şubat-Nisan tarihleri arasında gerçekleşen bu araştırmada Türkiye’nin iletişim alanında önde gelen dergileri (...) üzerinden alanın güncel bir görünümü elde edilmeye çalışılmıştır. Bu kapsamda toplam 210 makale araştırmanın örneklemi olarak belirlenmiştir. İletişim alanında yapılan çalışmalar göz önüne alındığında, ilgili dergilerdeki araştırma makalelerine yönelik karşılaştırmalı olarak gerçekleşen bibliyometrik analiz ve içerik analizine rastlanmaması araştırmanın özgünlüğünü ifade eder. Gerçekleştirilen analizler neticesinde; (1) sosyal medya ve COVID-19 anahtar kelimelerinin ön plana çıktığı; blockchain, yapay zekâ, pandemi iletişimi, dezenformasyon, sürdürülebilirlik, sürdürülebilir iletişim, sivil toplum ile kullanımlar ve doyumlar anahtar kelimelerinin dikkat çektiği, (2) çoğunlukla dijital medyaya odaklanıldığı, (3) fon kullanan makale sayısının oldukça az olduğu, (4) makalelerin çoğunlukla Türkiye menşeli olduğu ve Türkçe yazıldığı, (5) büyük çoğunluğun İletişim Çalışmaları alanına ait olduğu, (6) makalelerin neredeyse tamama yakınının tek bir araştırmadan oluştuğu, (7) nitel araştırma yöntemi ile içerik analizi araştırma tekniğinin ve (8) örneklem bağlamında ise ikincil verilerin ve amaçlı örnekleme yönteminin daha sık tercih edildiği bulgulanmıştır. (shrink)

Paternalistic leadership, which is not Western origin, that combines benevolence and authority, is prejudiced and associated with traditionality by Western researchers. In the context of Hofstede's cultural dimensions, the dominant view in the literature is that the paternalistic leadership is more prevalent in feminine, collective, high power distant, and high uncertanity avoidance organizations. Based on literature, this study analyazes the relationship between these dimensions of culture and paternalistic leadership tendency of employee. For that purpose, research was carried out in Sakarya (...) University, where both traditional and Western administration approaches are assumed to be integrated. As a result of the questionnaire applied to both academic and administrative staff of the university, it was determined that individualism-collectivism, power distance and masculinity-femininity dimensions are effective on paternalist leadership tendency. Also, it was found that there is a statistically significant relationship between the participants’ gender and their paternalist leadership tendency. (shrink)

Şia-Mutezile etkileşiminde kilit isim olarak Şerif el-Murtaza değerlendirmesi.

The old, historical concept of ‘disinterestedness’ has dominated the tradition of aesthetics for almost two centuries. In environmental aesthetics, a rather recent branch of aesthetics, some scholars such as Arnold Berleant have criticized disinterestedness, claiming that it is not a satisfactory criterion since it views the environment as an artwork. As an alternative, Berleant proposes a theory of the ‘aesthetics of engagement’. I claim that although his main intention is to introduce a comprehensive perception of nature, ‘appreciating nature as nature’, (...) into the aesthetics of nature, Berleant misinterprets ‘disinterestedness’ and overlooks the fact that it can still be maintained within environmental aesthetics. Disinterestedness can guide our judgements with the notions of non-instrumentality, transparent self, and impartiality. In this sense, I argue that the proper opposite of engagement is not disinterestedness but a dominant concept of aesthetics left over from the eighteenth century, the ‘picturesque’, in contrast to holistic accounts of the philosophers who look for an immersion-of-self-in-a-bigger-Self, disinterestedness provides being devoid-of-any-empirical-self and disinterestedness is not anthropocentric, but anthropogenic, human-generated, which accepts the ‘otherness’ of nature and opens the way for respect and care in environmental ethics. (shrink)

Collingwood’s ‘art-proper’ definition has been controversial. Wollheim argues that his Theory of Imagination assumes that the nature of the artwork exists solely in the mind, committing him to the Ideal Theory. Consequently, when Collingwood states that the audience is essential for the artist and the artwork, he is being inconsistent. In contrast, Ridley claims that Collingwood’s Expression Theory saves him from Wollheim’s accusations; hence he is consistent and does not support the Ideal Theory. I demonstrate that Collingwood both adheres to (...) the Ideal Theory and is consistent in his art theory. I show that imagination is the sufficient condition of art and expression is the process of art’s coming into existence. I argue that Collingwood is consistent in his theory because the audience and the externalization of the work are needed for an appreciation and understanding of the artwork as either good or bad, as either a work of a corrupt consciousness or not. Hence, an account of the role of externalization is a contribution to the epistemology, not the ontology, of art. (shrink)

In the 7th century, when Islam emerged, the Arabian peninsula was under the influence of the Sassanid empire, one of the two great world powers, culturally as well as economically/politically. Like the Sasanian/Zoroastrian belief system, the Arabs of the Ignorance period had a dualist cosmology in essence. In the world of the Arabs of Ignorance, who think of man as a being between "good" and "evil" forces, it is believed that evil forces such as "jinn and devils" can have an (...) effect on people, as well as Allah. In the period of ignorance, which is generally accepted to be understood through "idol worship", idols actually function as a form for the embodiment of these metaphysical powers. Therefore, idols themselves are not gods; Just like the manifestation of the human spirit in the body, they are worshiped because they enable metaphysical entities to "take on flesh and bones", that is, to occupy a place in the visible realm. However, in accordance with the dualist belief, the polytheists place idols around the Kaaba in the center of the city so that the angels can be incarnated, they also place idols in the wild and desolate places and build temples and altars for demonic forces. According to Ibn al-Kalbī, for example, the idol of al-ʻUzzā is a female devil and its altar is located in the Batn al-Nahle valley, 45 km northeast of Mecca. As a result, the main characteristic feature of the cosmology of the Age of Ignorance is the belief that evil metaphysical beings can affect human life as well as benevolent forces. What happens to human beings caught between these two metaphysical powers is also explained by the concept of "Dahr", which means time, which occurs as a result of the synthesis of the conflict between the two. Islam flatly denies the ability of a power other than Allah to have such an effect on existence in the universe. Polytheism, which Islam qualifies and condemns as "shirk", is essentially this dualism. In the Qurʾān, this is emphasized as " Take not (for worship) two gods: for He is just One Allah." (an-Naḥl, 16/51.). By making only the will of Allah valid in the universe, Islam also unifies the order in the physical world and the mind. Thus, an important step has been taken towards rational thinking in the universe where the rule of a single mind is valid. Even in the Qurʾān, it is emphasized that the Prophet was a "human" like other people, did not have any supernatural abilities, and did not know the "unseen", that is, events beyond what time or material means allowed. As a matter of fact, since the Prophet did not have any superhuman claims, the polytheists accuse him of "ordinariness" and claim that what he tells is only the "word of man". However, Islam does not stay here either, it declares the end of prophethood with Muhammad. According to this, it will not be possible for Allah to address another person after Muhammad as the carrier of a divine message that must be socially obeyed. From now on, human beings will walk the rest of the way on their own in a world where a single rational, consistent mind is valid. Of course, in this journey, the light of the Qur'an, the last revelation, and all the acquis of humanity up to that time will be benefited, but the guidance of a living prophet will no longer be in question. This situation, which is described as the "sealing of the prophethood" in the classical literature, represents a new stage for human beings in terms of the history of thought. However, all this rationalization fails when the parties to the conflict in the history of Islam after the death of the Prophet tend to justify their political positions with occultist arguments. Especially in the Umayyad period, political legitimacy is based on metaphysical claims rather than being taken from the society itself. According to classical sources, the expression "the shadow of God on earth" is used for the first time for Muʿāwiya. With the same method, it is possible to provide theological explanations for tragic events such as the events in Karbala. This situation leads to the reproduction of the dialectical relationship between good and evil forces, which were known in the Ignorance period and revealed the concept of Dahr, this time by attributing "evil" (shar) to Allah. Objections to all these interpretations also form the basis of the first debates about the essence of God in Islamic thought. (shrink)

The The sustainability of social life is based on social values. The manifestation of these values also takes place within the society. On the other hand, the realization of individuals is possible in society because a non-social human being is not a "human" in the philosophical sense. With human-oriented conditions that manifest themselves in the network of social relations, the criteria (moral values) related to the purpose of creation crystallize and become known so that the construction of a social paradigm (...) becomes possible. However, the society in which individuals live is also surrounded by an external world (material world). For this reason, the social paradigm also indirectly relies on a perception of the outside world. Thus, no matter what period of history, people's endeavor for an ideal society is accompanied by an interpretation of the external world, and with this "cumulative" knowledge, a "reducing" simulation of being is derived (cosmology). In fact, causality, which is the subject of physics, becomes the subject of philosophy in this mediation. As it can be understood, a significant problem here is the correlation between the fixed values (unconditional imperatives) that form the core of the social paradigm and the variable external world knowledge that is culturally effective in the manifestation of these values. Consequently, while determining the rules in the social order, one should act on the basis of values, not as if they have absolute knowledge of the material world. Whether we believe that the universe consists of "seven heavens" and is geocentric or heliocentric; Existential values such as justice, equality, and freedom are essential regardless of time and space. However, as historical facts show, those who have problems with this value system, which is accompanied by an interpretation of the external world, have raised objections through ever-developing knowledge of nature instead of universal values. For this reason, the geocentric perception of the universe, which forms the basis of the political paradigm in the class-based society of medieval Europe, was strongly desired to be maintained by the ruling classes. Ultimately, although this model of the universe collapsed, moral pursuits of human life continued to be sabotaged for the same political reasons, and disinformation began. Thus, scientific studies and the search for the truth (philosophy) were accompanied by endless polemics disguised as "philosophy." In fact, this situation reveals two opposing attitudes that repeat themselves in history, either in the East or the West: paradigmatic attitude (paradigmism) and enigmatic attitude (enigmatism). As a reflection of these two attitudes, the dominant discourse, which categorically accuses even the interest in understanding Western modernization in the Islamic world as heresy, did not occasionally hesitate to refer to some Western references by confirming with a vulgar pragmatism. For instance, Newtonian physics has been ignored. On the other hand, an attempt has been made to jump directly from Aristotelian physics to quantum physics by assuming an overlapping in classical texts. However, facing the new knowledge of nature has more actual consequences than polemics. To face these results and to show the legitimacy of Islamic values in the modern era, which are in conformity with the creation of human beings, the developments in the current knowledge of the universe (modern cosmology) cannot be ignored. This endeavor can be possible only when the philosophical and historical foundations of the subject are examined throughout the Western experience. (shrink)

İslam dünyasının Batı karşısındaki geri kalmışlık sorunu Osmanlı’nın son dönemlerinden beri defaatle tartışılmış ve modern bilim tekniğin benimsenmesi konusu vurgulanmıştır. Ancak aradan geçen onca zamana rağmen bu yönde kayda değer bir başarı gösterildiğini söylemek mümkün görünmemektedir. Bunda da çoğunlukla tartışmayı bile gerektirmeyecek kadar aksi bir durum yokmuş gibi geçiştirilse muhafazakâr aklın bilimsel düşünceye bakışı ve maddi dünya algısının rolü inkar edilemez. Nitekim 1970’lerden itibaren “modernite” kavramı etrafında geliştirilen söylem, toplumsal ana gövdeyi temsil eden muhafazakâr kitlelerin kanaat oluşturucuları için sanayi ve (...) teknoloji kavramlarının hiç de müspet çağrışımları olmadığını göstermektedir. İşin daha garibi, teknik geri kalmışlığın ağır sonuçlarına rağmen en büyük iddiası “Batı karşıtlığı” olan bu çevreyi böyle bir din tasavvuruna sevk eden asıl saikın bizzat kendisinin Batılı olmasıdır: Postmodernizm. (shrink)

Bu çalışmada, varoluş kavramı felsefi açıdan detaylı bir şekilde ele alınarak, varoluşun günümüzün gittikçe sanallaşan insanı açısından ne anlama geldiği incelenmektedir. Varoluş kavramı, insanın varoluşunu ve yaşamını anlamaya yönelik felsefi bir kavramdır. Bu çalışmada Kierkegaard’ın varoluş aşamaları günümüz perspektifinden ele alınarak, insanlığın karşı karşıya olduğu mevcut dijital sorunlar ve değişim süreci incelenmektedir. Kierkegaard’ın varoluş aşamaları ışığında fiziksel dünyada yaşanan varoluş süreçlerinin, metaverse sanal evreninde nasıl gerçekleştiği değerlendirilmekte ve özellikle estetik varoluş üzerinde durularak ve bireyin sanal dünyada estetik varoluşu Kierkegaard’ın betimlediği (...) karakterler üzerinden haz kavramı temelinde tartışılmaktadır. Çalışmada, teknoloji, sanal evren, metaverse gibi kavramlar irdelenirken bu kavramlarla karşı karşıya kalan günümüz insanının varoluşunu algı tuzaklarına düşmeden ne ölçüde gerçekleştirebileceği Kierkegaard’ın Mefisto karakteri üzerinden ele alınmaktadır. Buna bağlı olarak teknolojinin gelişmesi ve varoluş kavramları ışığında, hız ve haz ekseninde konumlanan bir bireyin karşı karşıya olduğu psikolojik riskler, diğer insanlarla ilişkileri, kendisi ile olan ilişkisi, sosyal mecralar ile olan ilişkisi ele alınarak derin düşünmekten sürekli kaçınarak yüzeyselliğe ve hazzın büyüsüne sığınan insanlığın karşılaştığı tehlikeye dikkat çekilmektedir. Mefisto karakteri analizinin bu konularda hem aydınlatıcı hem de farkındalık yaratıcı olması amaçlanmaktadır. (shrink)

AimThis study aims to translate the Compassionate Engagement and Action Scales into Turkish and to test their subsequent validity, reliability, and psychometric properties. Turkey is one of the blended cultures with eastern and western elements under the influence of traditional religion. This cultural diversity brings about a rich context to study compassion and its relationship to mental health. The scales assess the ability to be sensitive to suffering and engage and then take helpful actions in compassion. The motivation for compassionate (...) engagement and action is measured at three ‘flows’ as follows: compassion for others; compassion from others; and compassion for self.MethodsThe sample consists of 525 college students aged 18 years or older. The participants completed the CEAS Turkish Form for Others, Self and from Others, Self-Compassion Scale Short Form, Compassionate Love Scale, and Self-Criticism Scale.ResultsThe confirmatory factor analyses were conducted using AMOS version 27 to examine the validity of the three scales with two different factor structures each. All the three models show good fits to the data. The Cronbach’s alpha coefficient for the CEAS for Others and for Self and from Others are good to excellent. Compassion for self, compassion for others, and compassion from others correlated modestly.ConclusionIt can be concluded that the Turkish version of the Compassionate Engagement and Action Scales for Others and Self and from Others has sufficient psychometric properties and can be used as a reliable and valid measure to assess compassionate engagement and action. (shrink)

In this paper, we define the notions of (l,r)-symmetric bi-derivations and (r,l)-symmetric bi-derivations on UP-algebras and investigate some properties of them. For these derivations, we introduce the sets Kerd(U), Fixd(U) and FixD(U). Moreover, we examine with examples whether these sets are UP-subalgebra or UP-ideal.

Teknoloji olgusu, bir taraftan toplumun ihtiyaçlarını karşılamakta diğer taraftan da toplumda bir kültür deformasyonuna neden olmaktadır. Teknolojinin; televizyon, cep telefonu, bilgisayar gibi cihazlar aracılığıyla toplumda değişim ve dönüşümlere neden olduğu görülmektedir. Son zamanlarda özellikle genç nüfus arasında, sosyal medyanın etkisi söz konusu olmakta ve bu durum kültürel bir deformasyona neden olmaktadır. Toplumun temeli olan ailede dayanışma ilişkilerinin giderek zayıflamasında, yeni neslin iletişim dilinde meydana gelen bozulmalarda, toplumun tek boyutlu bir insan haline dönüşmesinde, gelenek ve göreneklerde meydana gelen değişimlerde teknolojinin izleri (...) görülmektedir. Sürekli bir değişim ve dönüşüme maruz kalan toplumsal yapı; son zamanlarda gelişen teknolojinin etkisinde kalarak teknolojik kültüre doğru evrilmektedir. Teknolojik cihazların kullanılmasıyla şekillenen teknolojik kültür, toplumun risk toplumuna dönüşmesinde aktif rol oynamaktadır. Her şeyin simülasyon haline geldiği risk toplumunda, gerçeklik ve doğruluk ortadan kalmakta ve herkes bir risk çemberinin içine girmeye başlamaktadır. Özel hayatın hiçbir gizliliğinin kalmadığı teknoloji çağında, teknolojinin risklerinden çocukları ve gençleri koruma da ayrı bir önemi gerektirmektedir. Özellikle çocukların ve gençlerin teknolojik cihazlara olan bağlılıkları, onların sosyo-kültürel yaşamını olumsuz yönde etkilemektedir. Bu çalışmamızda da hayatımızda önemli bir yere sahip olan televizyon, cep telefonu, bilgisayar gibi teknolojik cihazların, kültürel deformasyonda ve toplumsal değerlerin yitirilmesinde nasıl bir etkiye sahip olduğu anlaşılmaya çalışılmıştır. (shrink)

Teknoloji olgusu, bir taraftan toplumun ihtiyaçlarını karşılamakta diğer taraftan da toplumda bir kültür deformasyonuna neden olmaktadır. Teknolojinin; televizyon, cep telefonu, bilgisayar gibi cihazlar aracılığıyla toplumda değişim ve dönüşümlere neden olduğu görülmektedir. Son zamanlarda özellikle genç nüfus arasında, sosyal medyanın etkisi söz konusu olmakta ve bu durum kültürel bir deformasyona neden olmaktadır. Toplumun temeli olan ailede dayanışma ilişkilerinin giderek zayıflamasında, yeni neslin iletişim dilinde meydana gelen bozulmalarda, toplumun tek boyutlu bir insan haline dönüşmesinde, gelenek ve göreneklerde meydana gelen değişimlerde teknolojinin izleri (...) görülmektedir. Sürekli bir değişim ve dönüşüme maruz kalan toplumsal yapı; son zamanlarda gelişen teknolojinin etkisinde kalarak teknolojik kültüre doğru evrilmektedir. Teknolojik cihazların kullanılmasıyla şekillenen teknolojik kültür, toplumun risk toplumuna dönüşmesinde aktif rol oynamaktadır. Her şeyin simülasyon haline geldiği risk toplumunda, gerçeklik ve doğruluk ortadan kalmakta ve herkes bir risk çemberinin içine girmeye başlamaktadır. Özel hayatın hiçbir gizliliğinin kalmadığı teknoloji çağında, teknolojinin risklerinden çocukları ve gençleri koruma da ayrı bir önemi gerektirmektedir. Özellikle çocukların ve gençlerin teknolojik cihazlara olan bağlılıkları, onların sosyo-kültürel yaşamını olumsuz yönde etkilemektedir. Bu çalışmamızda da hayatımızda önemli bir yere sahip olan televizyon, cep telefonu, bilgisayar gibi teknolojik cihazların, kültürel deformasyonda ve toplumsal değerlerin yitirilmesinde nasıl bir etkiye sahip olduğu anlaşılmaya çalışılmıştır. (shrink)

Kentler, ikincil ilişkilerin meydana geldiği, işbölümünün ve uzmanlaşmanın arttığı mekânlardır. Giderek daha çekici hale gelen kentler, insanlar tarafından tercih edilen mekânlar olmaya başlamış ve kentleşme olgusunu ortaya çıkarmıştır. Kent nüfusunun artması olarak ifade edilen kentleşme kentlileşmeyi, kentlileşme de toplumsal ve kültürel değişimleri beraberinde getirmiştir. Kentleşme, konut sorununu da görünür kılmakta ve konut sorununun çözümü gelir gruplarına göre değişiklik arz etmektedir. Alt gelir grubunda olan insanlar bu konut sorununu gecekondu denilen yapılarla çözmeye çalışmış ancak gecekondular devlet hazinesine yapılmış yapılar olması dolayısıyla (...) devlet tarafından kentsel dönüşümü gerçekleştirmek amacıyla engellenmek istenmiştir. Bu durumda devlet hem gecekondulaşmayı engellemek hem de dar gelirli yoksul ailelerin konut ihtiyacını gidermek amacıyla Toplu Konutlar İdaresi’ni kurmuştur. Bu kapsamda yapılan konutlardan zaman içinde çeşitli gelir grubunda yer alan insanlar faydalanmaya başlamıştır. TOKİ konutlarında yaşamanın sosyo-kültürel yapı üzerindeki etkilerinin anlaşılmaya çalışıldığı bu çalışma, Isparta’nın Akkent Mahallesi’ndeki TOKİ konutlarında yapılmıştır. Çeşitli gelir gruplarının yaşamını sürdürdüğü TOKİ konutlarında memnuniyet durumu, TOKİ konutlarında yaşanan sorunlar, dayanışma ilişkileri de anlaşılmaya çalışılmıştır. Akkent Mahallesi’ndeki TOKİ konutlarında yaşamanın sosyo-kültürel yapı üzerinde çeşitli etkilere sahip olduğu görülmektedir. Farklı kültürlere ve farklı gelirlere sahip olan insanların Akkent Mahallesi’ndeki TOKİ konutlarında bir araya gelmiş olmaları birtakım sorunları da beraberinde getirmiştir. Özellikle kırsal kesimden gelen ve apartman kültürüne alışık olmayan insanların binadaki diğer insanlarla uyum sorunu yaşadıkları görülmektedir. (shrink)

Muhyiddin ibn Arabî, İslam'daki tartışmasız en etkili sufi teorisyendir. Kalıcı şekilde en popüler çalışması olan Fusûsül-hikem'de, Kur'an'da bir peygamber hakkında algımız ne olursa olsun, onunla ilişkilendirilen ve ondan türetilen hikmetin çok farklı olduğunu açıkça ve ısrarla göstermektedir. Bu, İbn Arabî'nin Kur'an'ın literal metnini inkar ettiği anlamına gelmez. Tam tersine, O sadece Kur'an'ı farklı algılama ve alımlama düzeylerinin olduğunu iddia eder: Kur'an'ın dış gerçekliği (zâhir) kitlesel tüketim içindir ve İbn Arabî'ye göre kişinin Kur'an'ın yüzeysel bir anlayışından elde ettiği bilgidir. Bununla birlikte, (...) Kuran'ın, ariflerin (arifûn) korumasında olan daha derin bir anlayışı vardır. İbn Arabî, dış gerçeğin ötesine geçen, ancak ona (dış gerçekliğe) ayrılmaz bir şekilde bağlı olan Kur’an’ı bu şekilde okumasıyla, Kur'an'ın tasavvufi tefsir geleneğini kendi tarzında sürdürür ve birincil amacını Fusûs’un her bölümünde uygular: Her ikisinin de meşruiyetini korurken, Kur'an'ın zâhir ve bâṭını arasındaki antitezi vurgulamak ve hatta bâṭına ancak ẓâhir yoluyla erişilebileceğini iddia edecek kadar ileri gitmek. Bu makale, bu karşılıklı bağımlı bilgi ('ilm)/hikmet (hikma) antitezinin en açık örneklerini bulduğumuz ve belirli nedenlerle seçilmiş Fusûs'un dört bölümünü detaylı şekilde incelemektedir: Adem bölümü, Fusûs'un ilk bölümü olduğu için seçilmiştir ve bu bölümde İbn Arabî'nin eserin tamamına yönelik amacı ve yaklaşımı net şekilde belirginleşir. Lût ve Hârûn bölümleri, Endülüs'ün ikili hermenötik ilkesinin en bariz örneklerini oluşturdukları için seçilmiştir. Son olarak, İbn Arabî metnin tahiriyle çelişiyor gibi görünse bile, aslında birincil zahiri modele dayanan daha gelişmiş bir yorum modelini açıkladığı için Nûh bölümü seçilmiştir. Âdem bölümünde İbn Arabi, Adem ile ilişkilendirilen en tutarlı Kur'anî betimlemenin insanlığın babası olduğu için onun insanlığının olduğunu öne sürer. Oysa onun hikmeti ilahi vasfıdır. Bunun nedeni, İlahi en katıksız ve tam ifadesini ancak insanda bulabilmesidir. Diğer taraftan, Nuh'un Kuranî sembolü ise kavminin büyük çoğunluğunun boğulduğu tufandır. Sufî’ye göre (İbn Arabî) onun hikmeti, şeyleri yüzdürmesidir- subbūḥiyya/sebūḥiyya hikmeti. İbn Arabî için boğulma bir ölüm nedeni olmaktan çok bir yaşam kaynağı olmuştur. Lut'un Kur'an'daki en kalıcı imgesi, kavminin günahını dizginlemedeki yetersizliğinden dolayı güçsüzlüğüdür. İbn Arabî, ama yine de onun hikmetinin güç olduğunu söylüyor. Son olarak, Hârûn, Kuran'da Mûsâ'ya itaat eden biri olarak tasvir edilir. Kardeşine yardım etmesi, yükünü taşımasına yardım etmesi için kendisine peygamberlik verildi. Mûsâ, Sina'ya gidip onu sorumlu bıraktığında bile, o sadece Mûsâ'nın yardımcısı rolünü yerine getirir ve ona tabidir. Oysa onun hikmeti itaatin, liderliğin antitezidir. (shrink)

L’ouvrage d’Alain Chevrier relève de ce qu’il nomme lui-même la « morphologie poétique », c’est-à-dire l’étude des formes poétiques, qui contribue à l’histoire littéraire. Il y trace l’histoire détaillée d’un vers particulier, le décasyllabe à césure médiane (en 5-5). Ce vers est traditionnellement baptisé taratantara, en une onomatopée qui calque la longueur syllabique de ses hémistiches. L’intérêt de l’ouvrage réside à la fois dans sa structure linéaire (il s’agit d’une « histoire » de ce v...

Notre temps est sans aucun doute celui de la disparition sans retour des dieux. Mais cette disparition relève de trois processus distincts, puisqu'il y a eu trois dieux capitaux : celui des religions, celui de la métaphysique et celui des poètes. Du dieu des religions, il faut seulement déclarer la mort. Le problème, qui est en dernière instance politique, est de parer aux effets désastreux qu'entraîne toute subjectivation obscure de cette mort. Du dieu de la métaphysique, il faut achever le (...) parcours par une pensée de l'infini qui en dissémine la ressource sur l'étendue entière des multiplicités quelconques. Du dieu de la poésie, il faut que le poème désencombre la langue, en y césurant le dispositif de la perte et du retour. Engagés dans la triple destitution des dieux, nous pouvons déjà dire, nous, habitants du séjour infini de la Terre, que tout est ici, toujours ici, et que la ressource de la pensée est dans la platitude égalitaire fermement avertie, fermement déclarée, de ce qui nous advient, ici. A. B. Prologue. Dieu est mort 1. La question de l'être aujourd'hui 2. La mathématique est une pensée 3. L'événement comme trans-être 4. L'ontologie vitaliste de Deleuze 5. L'ontologie fermée de Spinoza 6. Platonisme et ontologie mathématique 7. L'orientation aristotélicienne et la logique 8. Logique, philosophie, « tournant langagier » 9. Premières remarques sur le concept de topos 10. Premières thèses provisoires sur la logique 11. L'être du nombre 12. L'ontologie soustractive de Kant 13. Groupe, catégorie, sujet 14. L'être et l'apparaître Annexe. Textes publiés utilisés comme matériau dans lacomposition de ce livre. (shrink)

Editée en deux tomes, cette édition de référence de la Phénoménologie de l'Esprit respecte la césure propre au texte de Hegel. Le tome premier regroupe la préface à la " Science de la phénoménologie de l'Esprit " et les six premiers chapitres (La certitude sensible ; La perception ; Force et entendement. phénomène et monde suprasensible ; La vérité de la certitude de soi-même ; Certitude et vérité de la raison ; L'esprit). Ce tome deuxième comprend les chapitres VII et (...) VIII (La religion ; Le savoir absolu) ainsi que la notice de G Jarczyk et P J Labarrière sur la genèse et la structure de la Phénoménologie suive des glossaire et index. (shrink)

Conçue et écrite dans le milieu des années soixante, cette Introduction à la phénoménologie de Husserl marque les retrouvailles de Patocka avec la phénoménologie après la césure de la guerre et des années cinquante. Ayant fait l'objet d'un cours à Prague et à Mayence, ce texte ne vaut pas seulement par ses vertus pédagogiques, mais surtout par la remise en perspective globale, historique et critique, qu'il propose de la problématique du fondateur de la phénoménologie. Exposé en forme de bilan, repartant (...) des origines dans la Philosophie de l'arithmétique et les Recherches logiques, et allant jusqu'à la réduction phénoménologique, la conscience intime du temps et la question de l'intersubjectivité, il est remarquable par son sens des nuances et des difficultés, le plus souvent inaperçues dans des présentations plus doctrinales : on y retrouve tout l'"esprit de finesse" si caractéristique de Patocka. Destiné à tous les publics intéressés par la phénoménologie, cet ouvrage, rédigé par un familier de Husserl, de Heidegger et de Fink, vaudra tant par la puissance que par la subtilité de sa remise au point. Le cours est suivi d'un manuscrit de travail, daté de 1976 par les Archives Patocka, et intitulé "la Phénoménologie transcendantale de Husserl après révision". C'est dire que Patocka ne s'est jamais estimé quitte de l'œuvre de Husserl, dans ses efforts pour en prolonger la portée. (shrink)

Entre philosophie et théologie, pouvons-nous croire à l'existence d'une limite? C'est ce que ce livre tente de nier. Dieu n'apparaît pas ou n'" apparaît " pas comme apparaît ou " apparaît " un cube, une œuvre d'art, un nombre ou un autre homme. Dieu diffère - jusqu'au point d'être le non-autre. La différence toutefois n'introduit nulle césure dans le champ de la connaissance. Elle nous rend simplement, ce qui n'est pas peu, attentifs à la pluralité des modes d'apparaître. Et s'enquérir (...) de la phénoménalité de Dieu, à ce compte, revient à s'enquérir de toute phénoménalité. Celle de l'objet présumé philosophique et seulement philosophique aussi bien que celle de l'objet présumé théologique et seulement théologique. J.-Y, L. (shrink)

Nella Premessa al "Discorso filosofico della modernità" (1985) Habermas scrive, in maniera enfatica, che il tema, ricco di sfaccettature, della “modernità come progetto in-compiuto” segna l’inizio la sua riflessione e dagli anni ’80 “non gli ha dato più pace”. In effetti, la “modernità” si presenta come un “oggetto d’analisi obbligato” anche solo dal punto di vista del necessario auto-chiarimento disciplinare. È con la formazione delle società moderne che si differenziano come “forme del sapere specialistico”, la scienza politica, l’economia politica, l’antropologia (...) culturale e la sociologia. Ed è, ancora, dalla prospettiva della “riflessione filosofica” che si avvia dal tardo secolo XVIII una rinnovata consapevolezza intellettuale intorno alla coscienza storica del tempo moderno, ai principi costitutivi del “nuovo mondo” e alle “cesure” rispetto alla cultura passata. Non si deve, però, ridurre il concetto di modernità alla visione filosofica del mondo. Anche questa prospettiva – peraltro presente negli scritti di Habermas –, deve essere ricondotta all’interno del programma di ricerca della “teoria dell’evoluzione sociale”, considerando assieme i processi di “razionalizzazione culturale” del mondo vitale e la “differenziazione” di nuovi “principi di organizzazione sociale” rispetto a quelli con cui si erano riprodotte le formazioni tradizionali. Il merito dei suoi studi, una volta ricondotti a unità, è di seguire la trasformazione delle sfere culturali di valore alla luce dei problemi che coinvolgono la riproduzione delle strutture sociali e delle forme di vita tradizionali, mediando le esigenze della teorizzazione astratta e le vicende della storia con-creta. In tal senso, egli segue la tradizione di ricerca dei classici del pensiero sociale, da Comte sino alla scuola di Parsons, attraverso Marx, Durkheim e Weber. Dopo aver esposto in che cosa consiste, secondo il nostro Autore, il “razionalismo occidentale”, qui, ci limitiamo a fornire un indice ragionato dei temi con cui Habermas ha ricostruito il concetto “formazione sociale moderna” attraverso l'analisi degli “albori della modernità”, delle “società capitalistico-liberali” e delle “società contemporanee”. (shrink)

Gaëlle Demelemestre | Résumé : Les controverses opposant les dominicains et les jésuites après le concile de Trente renvoient l’image d’une scission qui se serait produite à ce moment au sein de la seconde scolastique, à partir de laquelle deux traditions doctrinales se seraient constituées. Existe-t-il cependant une réelle césure interprétative entre les deux ordres? Peut-on réellement trouver une différence de traitement des données ou de raisonnement permettant de distinguer deux traditions de pensée? Ce sont les questions auxquelles cet article (...) entend apporter des éléments de réponse en comparant la doctrine de deux illustres représentants de ces ordres, Domingo de Soto et Luis de Molina, sur les questions cruciales de la nature et de la fonction du droit et du pouvoir politique. Soto est le premier à proposer un exposé systématique du droit et de la loi, et Molina prolonge ses analyses en reprenant le même projet. Si leurs contemporains ne semblent pas distinguer leurs théorisations du droit, certaines différences définitionnelles préfigurent pourtant des divergences qui se creuseront chez leurs successeurs. |: The controversies between the Dominicans and the Jesuits after the Council of Trent reflect the image of a split that would have occurred at that time within the second scholasticism, from which two doctrinal traditions would have been formed. However, is there a real interpretative break between the two orders? Can we really find a difference in the data process or in the reasoning allowing to distinguish two traditions of thought? These are the questions to which this article intends to give an answer by comparing the doctrine of two illustrious representatives of these orders, Domingo de Soto and Luis de Molina, on the crucial questions of the nature and function of law and political power. Soto is the first to propose a systematic exposition of the right and the law, and Molina extends his analyzes by taking up the same project. If their contemporaries do not seem to distinguish their theorisations from the law, some defining differences prefigure, nevertheless, divergencies which will be widened among their successors. (shrink)

La lutte contre le terrorisme constitue un des axes de la politique étrangère des États. La France mène, ces vingt dernières années, une politique correspondant aux recommandations officielles élaborées par les hauts fonctionnaires du Quai d’Orsay. Or, loin d’une culture commune partagée par tous, la vision du terrorisme des diplomates français révèle plusieurs temporalités subjectives fondées sur des interactions qui les structurent et dépendent de processus de reconnaissance et de son déni entre acteurs sur la scène internationale. Les croyances philosophiques (...) permettent de repérer les temporalités subjectives à travers des systèmes de croyances concurrents parmi les diplomates français. Ils permettent également de cerner la césure suivante : un temps de « longue durée », propre à l’État et ses représentants ; un temps cyclique et court, propre au terroriste qui est mis à l’écart de la longue durée. Cette césure temporelle se traduit ainsi par l’esquisse d’une typologie entre temporalités « hubristique » et « civilisatrice », qu’on attribue aux catégories des énarques et des cadres d’Orient. Elle révèle enfin l’influence de ces conceptions temporelles sur les orientations stratégiques de l’État pour répondre à la violence terroriste. (shrink)

La 4ème de couv. indique : "Peut-on établir des rapports entre judaïsme et modernité? Au premier abord, il semble que l'arrimage soit impossible. Si le judaïsme s'adosse à une révélation, la modernité prône l'autonomie de la raison qui a pour tâche d'innover dans tous les domaines. Mais l'innovation provient-elle, comme le voudraient les tenants de la modernité, d'une césure? Ne s'inscrit-elle pas aussi, comme le préconise le judaïsme, dans une continuité? La tradition juive qui a subi, bien avant le XVIIIe (...) siècle, les assauts de la modernité et de la sécularisation, n'a-t-elle pas son mot à dire sur la modernité qui est entrée en crise? Ces problématiques, au centre du présent essai, sont discutées en convoquant divers philosophes contemporains. Sont ici présentées les différentes tentatives de sortir de cette polarisation, qui définit le judaïsme comme un archaïsme face à la modernité et face à sa prétention de maîtriser le réel et le sens. Non pas l'un ou l'autre, l'un excluant l'autre, mais l'un et l'autre dans une tension féconde.". (shrink)

José Ortega y Gasset définit l’histoire comme une succession non préréglée d’événements où vient peu à peu se former l’identité de l’homme. Pourtant, il insiste : là où l’événement semble faire césure, et alors même qu’aucun sens prédéfini ne vient l’organiser, l’histoire forme une continuité stricte. Comment, dès lors, concilier la dimension irréductiblement événementielle de l’histoire avec cette continuité qui, au-delà de son avènement dans le récit, doit apparaître au sein de l’histoire effective?

L’auteur de cet article propose une relecture inédite d’une vieille question machiavélienne, le rapport entre le modèle antique romain et les temps modernes corrompus, qu’il revisite à la lumière d’un troisième terme : le jugement de Machiavel sur la religion chrétienne. Emanuele Cutinelli Rendina développe ici l’hypothèse d’une césure dans la pensée de Machiavel, représentée par le début du deuxième livre des Discours sur la première Décade de Tite-Live. À partir des premiers chapitre du livre II, le modèle romain ne (...) semble plus être actualisable : inconciliable avec un présent trop corrompu, l’idéal va devenir un mythe. (shrink)

Lorsque Descartes parvient à la fameuse certitude que « je pense, donc je suis », quel est ce je qui découvre l'évidence de son être, dans l'instant même où il n'y a plus aucun être qu'il n'ait rendu douteux? Fallait-il vraiment, comme l'en raille Gassendi, la mise en œuvre d'un aussi grand appareil pour n'en arriver qu'à une aussi banale découverte? Si, portant sur l'infinité des créatures, le doute manifeste par le fait l'exercice d'une volonté infinie, d'où vient que Descartes (...) n'ait pourtant explicitement affirmé cette infinité dans aucune de ses œuvres, mais seulement une fois dans une lettre de 1639? Pourquoi le Discours de la méthode constitue-t-il une sorte de césure dans le développement de l'entreprise cartésienne? Pourquoi l'exposé d'une morale provisoire, qui ne sera d'ailleurs repris dans aucun autre ouvrage ultérieur, y vient-il interrompre celui de sa doctrine et le récit de ses découvertes? Pourquoi Descartes ne donne-t-il plus ensuite qu'à la métaphysique un temps qu'il s'y était promis de consacrer tout à sa physique? Comment est-il possible que l'homme lui paraisse capable de jouir « dès cette vie » de « la parfaite félicité », et de ne devoir qu'à l'exercice de sa liberté une « béatitude naturelle »? Serait-ce que la générosité consiste dans l'expérience métaphysique de l'infinité même de notre liberté?C'est à ces questions que tentent de répondre les études ici réunies, qui toutes cherchent à élucider le statut de la liberté dans la métaphysique cartésienne. (shrink)

D'abord, la " Nature ", avec ses composantes bigarrées, ses lois inexorables et ses principes aveugles ; et puis, au-dessus d'elle, la supplantant, l'écrasant, la " Société ", recueil des expressions de l'ingéniosité humaine, somme des arrangements plus ou moins fiables dont nous avons convenu entre nous. Ce schéma dualiste, dans lequel se concentre une partie de l'héritage idéaliste de la pensée philosophique occidentale, a joué un rôle central dans l'autocompréhension historique de la modernité. Certains hommes seraient devenus, justement, modernes, (...) et ils auraient conféré cette qualité éminente à leurs idées, en particulier aux savoirs qu'ils se proposaient de développer, en séparant de façon tranchante Nature et Société. Ce faisant, ils les auraient rendues, dit-on, pensables l'une et l'autre. Le présent ouvrage prend le contre-pied de cette conception en développant deux motifs. Premièrement : la " modernité " s'est aussi construite autour de positions qui insistaient sur l'appartenance des êtres humains à l'ordre englobant de la Nature, qui, par exemple, illustraient la continuité entre les savoirs visant le corps organique et le corps social. Deuxièmement : cette modernité-là ne rompt nullement avec l'Antiquité. Car les Grecs et les latins n'ont pas seulement institué ce partage ; ils se sont aussi inquiétés de sa valeur et de ses limites - ils l'ont discuté, déplacé, dissout, refonde, à mesure qu'ils entendaient justifier de nouveaux savoirs, les séparer d'autres ou les unir en de nouvelles continuités. Ainsi se substitue à la césure moderne le temps long d'une histoire où la multiplicité des façons de faire et de défaire cette frontière accompagne depuis l'Antiquité la production des savoirs. Nous héritons dès lors d'une autre histoire que celle que nous nous sommes racontée. Faudra-t-il renoncer à trier les êtres ou les processus selon qu'ils paraissent relever plutôt de l'existence naturelle ou de l'artificialité sociale ? Il suffira de désinvestir ce geste : lui rendre sa juste mesure, celle de n'être qu'un moyen, tout aussi utile que le geste opposé, lorsque l'on veut faire paraître des objets de pratique ou de connaissance, selon leurs discontinuités plutôt que leurs continuités. Aucune thèse dogmatique ne sort donc du travail de déprise auquel incite cet ouvrage. Peut-être une conviction : l'avenir de notre interprétation philosophique du " social " tiendra probablement beaucoup à notre capacité à le rapprocher du " naturel ", c'est-à-dire à dévoiler la masse des liens d'appartenance, de dépendance, de continuité, d'analogie, d'entrelacement, qui le rattachent à ce que l'on avait pris à tort pour son autre absolu. (shrink)

Il n'y a nulle part de lieu propre de la Vérité, même pas de ses concepts. La vérité on ne la dévoile pas, on ne la fait pas revenir. Soit on la promet sans la dire, soit on ne la dit que du bout des lèvres, en la déconstruisant. En sens différent d'une telle rhétorique, l'exigence s'impose de confronter ici cette méthode de scrutation à la théorie d'Alain Badiou, qui confirme et affirme le diagnostic platonicien sur l'Idée avec son ontologie (...) mathématique du multiple, et les quatre procédures génériques de vérité. La frontière entre la mimésis et la vérité n'est pas désincarnée, c'est une cicatrice de chair et du sang. Pour Derrida, c'est sa propre circoncision! La césure entre la vérité mathématique et le monde réel, pour Badiou, c'est la dé-suturation des points de suture. Tout le problème consistera alors à identifier le propre ou le non-propre de l'esthétique ou de l'inesthétique par im-purification successive des productions artistiques. Il n'est pas interdit de penser que la dé-suturation, c'est une désobstruction de la vérité, renouant avec la philosophie dé-constructive! (shrink)

Self-monitoring theory explains the individual differences in using interpersonal adjustment techniques like self-control, self-regulation, and self-presentation. Self-monitoring plays a key role for understanding the social life. Therefore, it has been one of most popular research topics in social psychology. The aim of this study is to find out if there is a meaningful relationship between religious orientation and self-monitoring, and to determine the direction of the relationship if it exists. Besides, examining the effect of religious group membership on self-monitoring is (...) another aim of this study. In accordance with this purpose, Religious Orientation Scale and Revised Self-Monitoring Scale are applied to sample group which consists of 437 female and 369 male participants aged16 to 65+ living in Bursa. The results has revealed that there is a meaningful positive correlation between intrinsic religious orientation and self-monitoring. In addition, no meaningful relationship between religious group membership and self-monitoring has been confirmed.Summary: The adaptation process of the human being as a social creature starts in a mother's womb and becomes more complicated in consequence of coming into the world which is full of stimulus. In the beginning, this process has only a physical aspect, but with the inclusion of emotional, cognitive, and social factors over time turns into developmental tasks that people will struggle throughout their lives. The social development involves the process of becoming of the individual as an organic part of the society. As the individual realizes the existence of the other, he/she develops similar patterns of behavior that can be approved by the other. Because the meaningful relationships that form the backbone of social development constitute an important part of the self. Belonging is one of the main needs, that the individual shapes his emotions, actions, and decisions more or less in line with this need in order not to encounter the possibility of social exclusion. While belonging is a universal need for every healthy individual, there are differences between individuals in terms of directing the course of the relationship, role sharing, and using situational clues. Individual differences in how people construct interpersonal processes led Mark Snyder to systematize and theorize the concept of self-monitoring. Self-monitoring is a concept that expresses individuals' control of self-presentation, expressive behavior, and non-verbal emotional expression and their regulation. Accordingly, individuals with a high tendency to shape their behavior according to the context are classified as high self-monitors and those with low tendency are classified as low self-monitors. It can be said that adherence to religion, which is one of the determinants of social behavior, is related to self-monitoring. In this context, the main subject of this study is the relationship between self-monitoring and religiosity. The study aims to examine the effect of intrinsic-extrinsic religiosity on individuals' self-monitoring levels. Besides, as a form of religiosity, to reveal whether religious group religiosity affects self-monitoring, the study examines also self-monitoring levels of individuals belonging to the religious group and those who are not.The sample of the study was selected by a simple random sampling method and it consists of 806 participants aged 16 to 65+ living in Bursa in 2017. 437 (54.2%) of the participants in the research are women and 369 (45.8%) are men. In this study, a relational screening model was used for determining the presence, direction, and degree of the relationship between the variables. The questionnaire technique was preferred as the method of gathering information. The questionnaire was arranged in a way that does not require asking the participant any other questions apart from the questions on the form. The questionnaire form used in this research consists of 43 items. At the beginning of the questionnaire, there is a 9-item personal information form that includes demographic items consisting of age, gender, educational status, marital status, occupation, place of residence, socio-economic status, levels of subjective religious involvement, and religious group membership. For the measurement of self-monitoring, a 12-item "Self-Monitoring Scale", which was developed by Mark Snyder, revised by Richard Lennox and Raymond Wolfe and adapted by İlknur Özalp Türetgen and Sevim Cesur to Turkish (α =.80) was used. For the measurement of religious orientation, a 22-item “Religious Orientation Scale” developed by Gordon Allport and Michael Ross and adapted to Turkish by Fatma Gül Cirhinlioğlu was used (α =.90). Data collected through scales were processed by One Way Variance Analysis (ANOVA), t-Test, Pearson Correlation Analysis, and Simple Linear Regression Analysis and turned into research findings.According to the results of the simple linear correlation analysis conducted to reveal whether there is a relationship between the self-monitoring scores of the participants and the intrinsic religious orientation scores, there is a positive and significant relationship between the variables (r = 0.102, p = 0.004 0.05). The result of the correlation analysis between self-monitoring and the level of subjective religious involvement shows that no significant relationship is found (r = 0.051, p = 0.146> 0.05).This research expected that there was a negative relationship between self-monitoring and intrinsic religious orientation. However, the analyses has not reported anticipated results as addressed in the previous research. Therefore, this study opens the door for asking new questions about the subject. Religious groups, by their very nature, can refer the individual to self-presentation control, obedience, to act as deemed appropriate by the group, to adapt to the group, to change behavior without attitude change, and therefore, to attitude-behavior inconsistency. It can be argued that not only religious groups but, by their nature, all social groups create harmony-oriented pressure on the individual. Therefore, it can be predicted that belonging to a group, in general, may have a significant effect on the level of self-monitoring. The high self-monitoring scores of the participants, whether religious or non-religious group members of this study may have reduced the observability of the difference between the two groups. Therefore, repeating the study on a different sample may produce different results. (shrink)

Descendre acheter le journal? Réflexion : vous délibérez, construisez un projet, argumentez. Décision prise, la volonté vous met debout. Alors, dès le premier pas, l'acte vient à la rencontre de l'action-projet qui agrégeait dans votre tête réflexion, délibération, argumentation, décision, volonté. L'acte est une aventure. Toute la réalité imprévisible du monde se trouvait là, en réserve, dont les créations intellectuelles de l'action escamotaient la part d'inconnu. On décide une action, c'est l'acte qu'on rencontre. Mais alors, pourquoi les deux mots sont-ils (...) communément employés l'un pour l'autre, obligeant à penser l'acte dans une réduction à l'action " dans la tête "? Tel est le sujet de ce livre magistral de Gérard Mendel qui prend la suite de La psychanalyse revisitée (1988) et La société n'est pas une famille (1992). A partir d'une lecture critique de l'œuvre des grands philosophes, d'Aristote à Habermas, en passant par Saint Augustin, Descartes ou Nietzsche, Gérard Mendel montre comment la naissance philosophique de l'être il y a vingt-cinq siècles a chassé l'acte de la réflexion intellectuelle. En s'appuyant sur une étude approfondie de l' " intelligence pratique " nourrie de son expérience de terrain sur le champ social et sur la relecture des travaux fondamentaux de Winnicott, il propose une nouvelle approche théorique du sujet et de l'acte. Loin du fantasme occidental d'une domination absolue de l'esprit sur la nature et la société, s'affirme alors l'idée d'un acte, pouvoir individuel et collectif en quête d'un rapport plus harmonieux avec la réalité qui, parce qu'elle résiste continûment, reste toujours aussi blessante pour le narcissisme humain. Cette réflexion passionnante, d'une écriture toujours claire, intéressera tous ceux qui ne se satisfont pas de la césure entre théorie et pratique dans la compréhension de l'activité humaine : psychanalystes, psychologues et philosophes, bien sûr, mais aussi travailleurs sociaux et sociologues. (shrink)

Dans les pages qui suivent nous examinons comment Descartes discute la thèse d'une pensée permanente, continue et actuelle représentée par les expressions cogito et sum cogitans. Notre enquête concernera seulement l'argumentation mise en oeuvre pour démontrer cette continuité et cette actualité. En reprenant, dans un premier temps, le raisonnement qui conduit à ces expressions, puis en raisonnant sur chacune d'elles, il nous semble que la continuité de la pensée subit une interruption: aussi bien au moment où l'esprit - libéré des (...) opinions douteuses ou trompeuses, ou encore les ayant laissées de côté - accède aux idées vraies que sous l'effet de la succession des idées. Dans les deux cas, nous avons trouvé une espèce de césure qui aurait dû empêcher le philosophe d'écrire « cogito » ou « sum cogitans », c'est-à-dire une forme verbale indiquant une action actuelle et continue. (shrink)

La cité de Panopeus (alias Phanoteus) en Phocide, réputée à l’époque impériale être indigente d’après un célèbre passage de Pausanias – lequel appelle cependant encore commentaire –, peut désormais être mieux connue grâce aux progrès récents de l’exploration archéologique et épigraphique. Ces progrès montrent notamment deux césures au seuil et vers la fin de l’époque classique, en lien respectivement avec l’invasion perse de 480 et la 3e guerre sacrée (356‑346 av. J.‑C.). Parmi les cités phocidiennes, Panopeus demeura à l’époque hellénistique (...) sans doute une cité moyenne, dont la vie est rendue manifeste par deux nouvelles inscriptions, une dédicace à Héraklès et un texte érotique. (shrink)

Parmi les typologies qui traversent le corpus biblique, l’alliance occupe une place de choix, non seulement en raison de la césure être Ancien et Nouveau Testament, mais lus encore en raison du donné biblique articulant théologiquement ces deux alliances. Lire l’alliance ancienne à travers la nouvelle répond au projet herméneutique de la Bible chrétienne. Mais lire l’alliance nouvelle dans l’ancienne est plus inédit. L’expression alliance nouvelle apparaît une seule fois dans l’Ancien Testament, dans le livre de Jérémie . Des expressions (...) similaires lui succèderont dans d’autres livres prophétiques de l’Exil. En quoi cette alliance est-elle nouvelle ? L’abandon du pacte contractuel du Sinaï et la promesse d’une relation unilatérale tendent à identifier un type d’alliance antérieur à l’Exode, remontant jusqu’à l’alliance originelle avec Abraham et même Noé.Among the typologies that run through the Biblical corpus, the Covenant occupies a privileged place, not only by reason of the break between the Old and New Testaments, but even more by reason of the Biblical givens that articulate these two Covenants theologically. Comprehending the old Covenant through the new one corresponds to the hermeneutical objectives of the Christian Bible. However, comprehending the new Covenant through the Old one is a more unusual approach. The expression “New Covenant” appears only one time in the Old Testament, in the Book of Jeremiah . Other similar expressions were to follow that in various prophetical books during the Exile. In what way is this Covenant new? Giving up the contractual pact of the Sinai and the promise of a unilateral relationship tend to identify a sort of Covenant going back before the Exodus, all the way to the original Covenant with Abraham and even with Noah. (shrink)

La culture moderne n'en a jamais fini de dissiper le mystère qu'elle constitue pour elle-même. Deux schémas principaux inspirent aujourd'hui cette autoréflexion de la modernité. Dans la mouvance de Heidegger, les Temps modernes assurent le règne sans partage du sujet au sein d'un univers réduit à être objet de maîtrise et de possession. Selon une inspiration tocquevillienne comme celle, en particulier, de Louis Dumont, c'est l'individualisme qui, rompant avec la domination traditionnelle du collectif, sert de fil conducteur omni-interprétatif. Ces lectures (...) ont pour point commun de rendre la modernité homogène, assimilée au 'tout-sujet' ou au 'tout-individu'. Et surtout, elles occultent la césure qui brise l'histoire du sujet moderne en infléchissant l'humanisme vers l'une de ses figures possible, problématique et évanouissante - l'individualisme. L'archéologie de cet énigmatique déplacement conduit Alain Renaut jusqu'à Leibniz. Là s'est décidée une profonde mutation - l'affirmation de l'individualité devient soudain compatible, au prix d'un dispositif intellectuel inédit, avec celle d'une rationalité du réel. Une culture de l'indépendance où chaque être, ne se souciant que d'accomplir sa nature, contribue à manifester l'ordre du monde, se greffe sur la valorisation de la raison. Ainsi débarrassée des fausses linéarités, la logique de la modernité apparaît sous un jour neuf - loin d'avoir sans cesse consolidé le pouvoir de la subjectivité, elle a été aussi le lieu de son éclipse... (shrink)

L’article tente de montrer l’influence du contact direct et vivant avec les œuvres d’art sur l’élaboration de la pensée esthétique diderotienne. Alors que dans l’article « Beau » de l’Encyclopédie, l’auteur reprend des concepts et des hypothèses élaborés par d’autres, l’ouvrage des Salons donne lieu à la véritable esthétique de Diderot. L’écriture des Salons transcrit ainsi le processus d’une impression sensible devenu affect esthétique et jugement critique. On trouve ainsi, dans les Salons, les germes d’une esthétique à la française, dont (...) les successeurs sont le Baudelaire des Salons et le Merleau-Ponty du « Doute de Cézanne » et de L’Œil et l’Esprit. Les Essais sur la peinture marquent cependant, dans la réflexion diderotienne, une césure : il ne s’agit plus de s’interroger séparément sur le dessin d’une part, et la composition d’autre part. Le philosophe doit montrer au peintre le lien qui unifie toute chose et la nature entière. La ligne s’avère ainsi, en deçà du dessin académique, ce qui unifie l’objet et la nature même. Mais comment comprendre l’articulation de la pluralité des ouvrages de la nature, thématisée dans les Essais sur la peinture, et l’unité de la « ligne vraie » recherchée dans le Salon de 1767? Le peintre doit-il rechercher la pluralité des lignes ou l’unité d’une ligne vraie et idéale? Selon Anne Elisabeth Sejten, il faut concevoir la pluralité des lignes de la nature comme vibrant autour de la ligne idéale – et ce faisant la désignant. Telle serait la leçon des Grecs selon Diderot. Le philosophe du XVIIIe siècle s’avère ainsi être le précurseur de l’esthétique de la fin du XIXe siècle et du début du XXe siècle, telle qu’elle fut développée par Valéry à propos de Degas, ou Lyotard à propos d’Adami. (shrink)

Si l’on s’en tient uniquement aux ouvrages publiés de son vivant, l’itinéraire philosophique de Fink semble marqué par une profonde césure. Après avoir été l’élève et l’assistant de Husserl, le collaborateur de ce dernier, dans les années 1930, au projet d’une refonte systématique de la phénoménologie – travail qui lui a valu la réputation d’être le porte-parole attitré de la phénoménologie husserlienne et dont le témoignage le plus éclatant est la 6e Méditation cartésienne –, Eugen Fink a dé...

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet (...) ve ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

Cet ouvrage est issu d’un colloque international qui s’est tenu à Rouen en 2001 ; la réflexion porte sur la complexité des rapports entre organisations féminines et socialisme(s), principalement la social-démocratie à l’Ouest et le socialisme d’État à l’Est. La césure de 1945 implique aussi une réflexion sur le nazisme. Historiciser les liens entre les organisations féminines et les socialismes après 1945 nécessite de prendre en compte la re-masculinisation de la société avec le retour des pr...

L’introduzione articola alcuni nodi concettuali che affiorano nell’indagare il pensiero politico delle donne nella prima modernità, in Europa e non solo. In particolare, si pone l’accento su quattro aspetti principali: il nesso tra politica e teologia, alla luce della pervasività della religione nella vita quotidiana e nell’elaborazione intellettuale; il rapporto simultaneamente di critica e legittimazione del potere politico; la messa in questione delle autorità patriarcali che pretendono di detenere il monopolio del sacro; l’affacciarsi delle donne sulla sfera pubblica nella sua (...) lunga genesi. Inoltre, l’introduzione mostra le continuità e le discontinuità tra medioevo e prima età moderna per quanto concerne il pensiero politico delle donne, suggerendo la necessità di ripensare la tradizionale periodizzazione più attenta alle cesure che alle diverse facce della transizione. (shrink)

L’objectif de cet article est de questionner l’opposition classique entre la connaissance tacite et la connaissance explicite et de montrer qu’il n’existe pas de césure entre ces deux aspects de la connaissance, mais seulement des situations d’expression, de transmission et d’apprentissage de la connaissance plus ou moins complexes et plus ou moins exigeantes. Pour ce faire, la stratégie consistera à présenter certaines difficultés et contradictions auxquelles peut conduire le traitement de la notion de connaissance explicite dans le dernier ouvrage de (...) Harry Collins, Tacit and Explicit Knowledge. (shrink)

L’objectif de cet article est de questionner l’opposition classique entre la connaissance tacite et la connaissance explicite et de montrer qu’il n’existe pas de césure entre ces deux aspects de la connaissance, mais seulement des situations d’expression, de transmission et d’apprentissage de la connaissance plus ou moins complexes et plus ou moins exigeantes. Pour ce faire, la stratégie consistera à présenter certaines difficultés et contradictions auxquelles peut conduire le traitement de la notion de connaissance explicite dans le dernier ouvrage de (...) Harry Collins, Tacit and Explicit Knowledge. (shrink)